در این روزها که خبرهای حاکی از درد و رنج مسلمانان مظلوم و رنج کشیده میانمار، قلبهای مسلمانان متعهد را جریحه دار کرده است، برخی ممکن است با ایجاد شبهات و اما و اگرهای بی اساس، کمک به ملتهای دیگر را به اسم «غافل نشدن از ملت خود» زیر سوال ببرند. بسیاری از این انسانها در گفتار خود صادق نیستند و کمترین دغدغه ای که دارند، کمک به محرومین و ملت خود، است و به عبارت دیگر از شکم سیری است که اینگونه می گویند(چون سیرند، گرسنگی دیگران را به سخره می گیرند). اما در این میان کسانی هم هستند که کم و بیش دغدغه کمک به ملتهای دیگر را دارند؛ اما استدلال آنها این است که ما فعلا گرفتاری خود را حل کنیم و بعد به ملتهای دیگر برسیم. فرق این دو گروه این است که گروه اول، اعتقادی به کمک به مسلمانان ندارند و حتی در پیرامون خود اگر فقیری ببینند، بی توجهی می کنند. اما گروه دوم، دغدغه مندند و تا حدودی دست به خیر؛ اما گرفتار شبهات شده اند، و شاید هم با دیدن فقرای اطراف خود، و از سر دلسوزی این حرفها را می زنند. ما کاری به گروه اول نداشته و تمرکز خود را بر روی گروه دوم قرار می دهیم:
نکته اول: اولا: اینگونه نیست که کمک کردن ایران به ملتهای دیگر باعث بی توجهی ایران به ملت خود شده باشد.
نکته دوم: بدون شک اولویت اول انسان در زندگی خویش، خود و خانواده خود و اطرافیانش است؛ اما این بدان معنا نیست که انسان تا خود و اطرافیانش سیر نشده اند، در را به روی گرسنگان ببندد(این خوی موجودات دیگر است)؛ بلکه انسان با فداکاری خود، باید انسانیت و نوع دوستی خود را نشان دهد. «وَ يُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلى حُبِّهِ مِسْكيناً وَ يَتيماً وَ أَسيراً؛ و غذاى خود را با علاقه (و نياز) به آن و از روى محبت خدا به فقير و يتيم و اسير انفاق مى كنند.»[1] اقتضای مسلمانی این است که تمام کشورای اسلامی، همت نموده و با جمع آوری کمک های مادی و دیگر امکانات خود، به یاری مظلومان میانمار بشتابند، که در این صورت، خداوند از طریقهای دیگر جبران می کند. شاید کشور ما به خاطر همین کمکهاست که علیرغم تهدیدات دشمنان، با خواست خدا هر روز مقتدتر می شود.
نکته سوم: در جهانی که ما زندگی می کنیم و با رویکرد حقوق بشری آن، هر کشوری برای کمک به کشورهای دیگر، نمی تواند بی برنامه باشد. در زلزله بم خیلی از کشورهای اروپایی به ایران کمک کردند، و طبعا انتظار کمک از ایران در مواقع بحران را دارند. امکان ندارد که کشوری اروپایی و مسیحی، بدون هیچگونه چشمداشتی به ما کمک کند. آیا برای ما قابل قبول است که کشورهای مسیحی بگویند: کمک به ایران که کشوری مسلمان است، به ما چه ربطی دارد؟
وقتی که ما این حرف را در حق کشور خود قبول نداریم، چگونه کمک به ملتهای دیگررا(آن هم مسلمان) به حاشیه می بریم؟ آن هم با تاکیداتی که دین ما در مورد کمک به برادران مسلمان دارد. آیا چیزی را برای خود می خواهیم که برای دیگران نمی خواهیم؟ رسول اكرم(صلى الله عليه و آله) می فرماید: «اَعدَلُ النّاسِ مَن رَضِىَ لِلنّاسِ ما يَرضى لِنَفسِهِ وَ كَرِهَ لَهُم ما يَكرَهُ لِنَفسِهِ؛ عادلترين مردم كسى است كه براى مردم همان را بپسندد كه براى خود مى پسندد و براى آنان نپسندد آنچه را براى خود نمى پسندد.»[2]
پی نوشتها:
1ــ آیه 8 انسان.
2ــ من لا یحضر الفقیه ج 4 ،ص 395.
دیدگاه‌ها
احسنت. واقعا همینه